Opodatkowanie świadczeń, które mogą być nawet potencjalnie otrzymane przez pracownika w związku z pozostawaniem przez niego w stosunku pracy, a które są dodatkowo ściśle związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez pracodawcę. Kwestionowane przepisy ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych rozumiane w ten sposób, że „inne nieodpłatne świadczenie” oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z konstytucją. 8 lipca 2014 r. o godz. 13:00 Trybunał Konstytucyjny rozpoznał wniosek Prezydenta Konfederacji Lewiatan dotyczący opodatkowania świadczeń, które mogą być nawet potencjalnie otrzymane przez pracownika w związku z pozostawaniem przez niego w stosunku pracy, a które są dodatkowo ściśle związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez pracodawcę. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: rozumiane w ten sposób, że „inne nieodpłatne świadczenie” oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 konstytucji. Kwestionowane przepisy były podstawą wydania wielu, czasem odmiennych, rozstrzygnięć przez sądy administracyjne, co mogłoby prowadzić do wniosku, że nie spełniają one podstawowego warunku stawianego przez konstytucję przepisom podatkowym, a mianowicie należytej precyzji i określoności. Jednak uchylenie przepisów powinno być rozwiązaniem stosowanym tylko w sytuacji, gdy brak możliwości dokonania ich prokonstytucyjnej wykładni. W niniejszej sprawie – zdaniem Trybunału - taka możliwość istnieje. Mimo bardzo szerokiego ujęcia przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu. We współczesnych relacjach pracowniczych pracodawcy oferują pracownikom całą gamę świadczeń, które leżą niejako wpół drogi między gratyfikacją (rzeczową czy w postaci usługi), przyznaną pracownikowi jako element wynagrodzenia za pracę, która jest objęta podatkiem dochodowym, a wymaganymi przez odpowiednie przepisy świadczeniami ze strony pracodawcy, które służą stworzeniu odpowiednich warunków pracy i które są zwolnione z tego podatku (art. 21 ust. 1 pkt 11 W tej sytuacji pojawia się pytanie o kryterium wyodrębnienia świadczeń objętych podatkiem dochodowym. Zdaniem Trybunału tym kryterium musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, aby podlegały opodatkowaniu, muszą zatem prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie jest szersze, zaoszczędzenia wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Trybunał podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w przypadku braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. Jednak, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym. Kolejnym elementem kontroli konstytucyjności było ustalenie zasad objęcia innego nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym. Trybunał zwrócił uwagę, że świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia – w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych – są traktowane jako przychód wyłącznie pod warunkiem, że są „otrzymane”, co ma wskazywać na bezwzględnie - w odniesieniu do tego przychodu - wymagany realny charakter świadczenia. W odniesieniu do pieniędzy (wartości pieniężnych) owo skonkretyzowanie i przypisanie ich jako przychodu będącego podstawą opodatkowania jest możliwe bez elementu realnego, tj. wydania sumy podatnikowi: wystarczy, że określona kwota pojawi się na liście płac i będzie do dyspozycji pracownika. Jest oczywiste, że kwota ta stanowi korzyść pracownika. Natomiast - w odniesieniu do innych nieodpłatnych świadczeń - bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości. W konsekwencji, zdaniem Trybunału przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 Za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które: 1) zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie) 2) zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenie aktywów lub uniknięcie wydatku, który musiałby ponieść, 3) korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów). Trybunał podzielił też pogląd wyrażony w uchwale pełnego składu NSA (sygn. akt II FPS 7/10) że wartości nieodpłatnych świadczeń nie stanowi cena zakupu, ale ustala się ją dopiero według cen zakupu, to jest: odpowiednio, stosownie do cen zakupu, zależnie od cen zakupu, kierując się cenami zakupu. Rozprawie przewodniczył sędzia TK Wojciech Hermeliński, sprawozdawcą była sędzia TK Małgorzata Pyziak – Szafnicka. Zawartość i treści prezentowane w serwisie Obserwator Konstytucyjny nie przedstawiają oficjalnego stanowiska Trybunału Konstytucyjnego.

a) art. 1 ust. 1 i 3 Traktatu o przystąpieniu Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej oraz art. 2 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej, będącego integralną częścią Traktatu podpisanego w dniu 16 kwietnia 2003 r. w Atenach (Dz. U

Trybunał Konstytucyjny w składzie:Zbigniew Cieślak - przewodniczący, Stanisław Biernat, Maria Gintowt-Jankowicz, Mirosław Granat, Małgorzata Pyziak-Szafnicka - sprawozdawca, protokolant: Grażyna Szałygo, po rozpoznaniu, z udziałem wnioskodawców oraz Sejmu i Prokuratora Generalnego, na rozprawie w dniu 10 marca 2015 r., połączonych wniosków: 1) Rady Miasta Szczecin o zbadanie zgodności art. 1 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości (Dz. U. z 2012 r. poz. 83), w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 28 lipca 2011 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 187, poz. 1110), z art. 2, art. 165 ust. 1 oraz art. 167 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, 2) Rady Gminy Ustronie Morskie o zbadanie zgodności art. 1 ust. 1 i 3 ustawy z 29 lipca 2005 r. powołanej w punkcie 1, w brzmieniu nadanym ustawą z 28 lipca 2011 r. powołaną w punkcie 1, z art. 165 ust. 1 oraz art. 167 ust. 1 i 2 Konstytucji, 3) Rady Miasta Poznania o zbadanie zgodności art. 1 ust. 1 i 3 ustawy z 29 lipca 2005 r. powołanej w punkcie 1, w brzmieniu nadanym ustawą z 28 lipca 2011 r. powołaną w punkcie 1, z art. 2, art. 165 ust. 1 oraz art. 167 ust. 1 i 2 Konstytucji,orzeka: 1 Art. 1 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości (Dz. U. z 2012 r. poz. 83) w zakresie, w jakim przyznaje uprawnienie do przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności osobom fizycznym i prawnym, które nie miały tego uprawnienia przed dniem wejścia w życie ustawy ustawy z dnia 28 lipca 2011 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 187, poz. 1110), jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, a ponadto: a) w zakresie, w jakim dotyczy nieruchomości stanowiących własność jednostek samorządu terytorialnego, jest niezgodny z art. 165 ust. 1 Konstytucji, b) w zakresie, w jakim dotyczy nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa, nie jest niezgodny z art. 165 ust. 1 oraz art. 167 ust. 1 i 2 postanawia: na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070, z 2005 r. Nr 169, poz. 1417, z 2009 r. Nr 56, poz. 459 i Nr 178, poz. 1375, z 2010 r. Nr 182, poz. 1228 i Nr 197, poz. 1307 oraz z 2011 r. Nr 112, poz. 654) umorzyć postępowanie w pozostałym zakresie.

Niniejszy wyrok w żadnej mierze nie odnosi się natomiast do oceny konstytucyjności samej instytucji uchylenia prawomocnego mandatu oraz trybu postępowania sądu powszechnego. Poza zakresem rozważań Trybunału Konstytucyjnego pozostaje w szczególności art. 101 § 1 zdanie pierwsze in principio k.p.w. (stanowiący, że

Integracja pracowników po wyroku Trybunału Konstytucyjnego. PIT: Integracja pracowników po wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dn. 8 lipca 2014 r. – okiem NSA (II FPS 6/14 i II FPS 7/14) i nie tylko… Pomimo wątpliwości … W dniu 8 lipca 2014 r. Trybunał Konstytucyjny wydał wyrok w sprawie nieodpłatnych świadczeń (K 7/13). Wyrok ten został przez orzecznictwo i doktrynę przyjęty wręcz owacją „na stojąco”. Dla mnie wyrok ten wcale nie jest taki oczywisty, co wie każdy kto poświęcił mu dłuższą chwilę i zapoznał się z jego uzasadnieniem. Analiza tegoż, w moim odczuciu, pozwala na postawienie tezy, iż dla wywiedzenia swoich racji TK posłużył się argumentacją, którą – najdelikatniej rzecz ujmując – należałoby określić jako mało spójną lub wręcz wewnętrznie sprzeczną. Słusznie zatem zwracają na ten fakt uwagę: prof. dr hab. Adam Mariański i pani Aneta Nowak-Piechota, w glosie do tegoż wyroku (zob. Konstytucyjność opodatkowania pozapłacowych świadczeń pracowniczych, Przegląd Podatkowy 11/2014 r. , str. 43 i nast.). Wprawdzie glosatorzy tego wprost nie wyrazili, ale myślę że po lekturze uzasadnienia do wyroku TK oraz rzeczonej glosy – jednego (i niestety tylko jednego) możemy być w miarę pewni. A mianowicie, w praktyce nie powinno być wątpliwości tylko, co do tych pozapłacowych świadczeń, co do których wprost wypowiedział się TK (spotkania integracyjne, szkoleniowe, dowóz do pracy, abonamenty medyczne, umowy ubezpieczeniowe). Jednoznaczne wysuwanie wniosków, co do innego rodzaju świadczeń, aniżeli te, których kwalifikacji podjął się TK – moim zdaniem – dalej będzie ryzykowne. Konia z rzędem temu, kto ad casum będzie w stanie zadecydować, że dane świadczenie zostało poniesione w interesie pracownika, a nie pracodawcy. Jako przykład weźmy szczepienia przeciwko grypie. Czy mamy tutaj do czynienia tylko z interesem pracownika ? A może jednak, gdzieś tam w tle, „majaczy” także interes pracodawcy ? Inny przykład, a proszę bardzo… Pracownik, przedstawiciel medyczny dużej firmy farmaceutycznej, zostaje, po odbytym spotkaniu z kontrahentem – na koszt pracodawcy – w hotelu. Załóżmy, że nie był to najtańszy hotel… I co wówczas ? Pomimo sygnalizowanych wątpliwości z entuzjazmem należy więc przyjąć dwa postanowienia NSA, które zapadły w dn. r., tj. II FPS 6/14 i II FPS 7/14. Postanowieniami tymi NSA odmówił wydania tzw. uchwał abstrakcyjnych (vide: art. 264 § 2 o wydanie których wnioskował RPO. NSA oparł się na dyspozycji art. 267 który to przepis pozwala odmówić podjęcia uchwały, zwłaszcza gdy nie zachodzi potrzeba wyjaśnienia wątpliwości. w ocenie NSA zachodzi jednak brak wątpliwości. NSA jednoznacznie stwierdził, że wszelkie wątpliwości interpretacyjne w zakresie stosowania art. 12 ust. 1 PdofU odnośnie tej grupy stanów faktycznych (tj. określanej łącznie, jako „imprezy integracyjne”) – zostały już rozwiane przez TK. NSA odwołując się do trzech kryteriów, którymi posłużył się TK – uznał, że imprezy integracyjne, na gruncie PodfU, nie stanowią dla pracowników przychodu do opodatkowania. Cytując fragmenty wyroku TK, NSA stwierdził, że w odniesieniu do imprez integracyjnych nie są spełnione dwa spośród trzech kryteriów zastosowanych przez TK. Wprawdzie pracownik uczestniczący w imprezie wyraża na to zgodę, ale: po pierwsze, świadczenie to nie jest spełnione przez pracodawcę w interesie pracownika, a po jego stronie nie występuje przysporzenie majątkowe (korzyść); po drugie, nie mamy tutaj skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia. A co po otrzeźwieniu ? Aż strach pomyśleć co się stanie, gdy korki szampana, wystrzelonego przez TK i NSA, ucichną. Czy ktoś z Państwa zwrócił uwagę, że nawet sam NSA, dla zdefiniowania zwrotu „impreza integracyjna” używa określenia „grupa stanów faktycznych” ? Kończąc, zadam zatem dwa następujące pytania: Pierwsze: Kiedy określony stan faktyczny jest „imprezą integracyjną” ? Drugie: Jak interpretować, nie należący przecież do języka prawnego, zwrot „impreza integracyjna” ? Oby odpowiedź na tak zadane pytania dla nikogo nie okazała się bolesna.

13. Wyrok z 7 maja 2014 r., K 43/12 podwyższenie wieku uprawniającego do emerytury wymaga wykonania 14. Wyrok z 4 marca 2014 r., K 13/11 dochody jednostek samorządu terytorialnego; autostrady płatne wykonanie wzbudzające wątpliwości 18 miesięcy 19.09.2015 15. Wyrok z 7 listopada 2013 r., K 31/12 Prawo o ustroju sądów powszechnych wymaga

Orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, rok 2014, Seria A - orzeczenia merytoryczne, data dodania: Wyrok TK z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. K 7/13 Opodatkowanie świadczeń, które mogą być nawet potencjalnie otrzymane przez pracownika w związku z pozostawaniem przez niego w stosunku pracy, a które są dodatkowo ściśle związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez pracodawcę WYROK z dnia 8 lipca 2014 r. Sygn. akt K 7/13 W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej Trybunał Konstytucyjny w składzie: Wojciech Hermeliński - przewodniczący Maria Gintowt-Jankowicz Mirosław Granat Teresa Liszcz Małgorzata Pyziak-Szafnicka - sprawozdawca, protokolant: Grażyna Szałygo, po rozpoznaniu, z udziałem wnioskodawcy oraz Sejmu i Prokuratora Generalnego, na rozprawie w...(...)

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego w sprawie K 1/20 został opublikowany w Dzienniku Ustaw 27 stycznia 2021 r., w związku czym w tym dniu przepis dopuszczający przerywanie ciąży z powodu podejrzenia ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia dziecka poczętego albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu (art. 4a ust. 1 pkt 2 ustawy W Sejmie trwa protest rodziców dorosłych dzieci z niepełnosprawnościami. Przed Sejmem zgromadzeni obywatele wspierają protest. Marszałek Sejmu utrudnia, jak może, sprawowanie opieki protestującym matkom nad ich dziećmi. Rząd wymyśla niekonstytucyjne źródła środków (tzw. znaczone pieniądze w budżecie) na program pomocy rodzinom z niepełnosprawnymi dorosłymi dziećmi. Wicepremier do spraw społecznych nie ma czasu dla protestujących. Poseł Pięta namawia marszałka do wyrzucenia protestujących siłą i do wydanie ich policji, a Jarosław Kaczyński unika ich, jak może. Tematu też. Tymczasem Trybunał Konstytucyjny, w okresie przed 2016 rokiem, wielokrotnie powracał do kwestii świadczeń pielęgnacyjnych. Nigdy nie mógł podejść do tego kompleksowo, bowiem rozstrzygał tylko w zakresie objętym skargą bądź wnioskiem. 21 października 2014 roku rozstrzygnął – z wniosku grupy posłów – o niekonstytucyjności zróżnicowania pomocy państwa dla osób pełnoletnich. Koniecznie trzeba też przypomnieć, że Senat poprzedniej kadencji podjął przygotowanie do wykonania tego wyroku: 8 lipca 2015 roku Komisja Ustawodawcza zrezygnowała z pracy nad inicjatywą ustawodawczą, jak podała „Z kolei nad realizacją orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego z 21 października 2014 r. (sygn. akt K 38/13) i 18 listopada 2014 r. (sygn. akt SK 7/11) dotyczących ustawy o świadczeniach rodzinnych trwają prace w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej.” Wybory z października 2015 roku wykonanie wyroku Trybunału odesłały w niebyt (pilniejszą sprawą było zdemontowanie sądu konstytucyjnego), o czym trzeba dziś jasno powiedzieć. I protestujące w Sejmie matki mają słuszność, zwracając się do centralnego ośrodka dyspozycji politycznej o rozwiązanie ich dramatycznej sytuacji, której przeciąganie spowodowane jest zmianą priorytetów politycznych. Poniżej – komunikat Trybunału Konstytucyjnego, poprzedzony kopią pierwszej strony wniosku grupy posłów, gwoli uświadomienia publiczności, że oczekiwania matek z Sejmu wobec Prawa i Sprawiedliwości jest głęboko uzasadnione. Zaś sięgnięcie do stenogramu z rozprawy pozwoli zrozumieć niechęć protestujących wtedy i dziś matek do polityków Platformy Obywatelskiej. [Piotr Rachtan] Komunikat Zespołu Prasowego Biura TK po rozprawie 21 października 2014 Zróżnicowanie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną po ukończeniu przez nią wieku określonego w tym przepisie ze względu na moment powstania niepełnosprawności jest niezgodne z konstytucją. 21 października 2014 r. o godz. 13:00 Trybunał Konstytucyjny rozpoznał wniosek grupy posłów na Sejm dotyczący prawa do świadczenia pielęgnacyjnego. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że – Art. 16a ust. 2 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych jest zgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 i art. 69 konstytucji. – Art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych, w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną po ukończeniu przez nią wieku określonego w tym przepisie ze względu na moment powstania niepełnosprawności jest niezgodny z art. 32 ust. 1 konstytucji. Wnioskodawca kwestionował wprowadzenie kryterium dochodu stanowiące warunek ubiegania się o specjalny zasiłek opiekuńczy. Oprócz tego wniosek dotyczył także określenia wieku powstania niepełnosprawności osoby wymagającej opieki, jako przesłanki od której zależy możliwość ubiegania się o świadczenie pielęgnacyjne. Oba rozwiązania prowadziły – zdaniem wnioskodawcy – do nieuzasadnionego i nieproporcjonalnego zróżnicowania sytuacji prawnej opiekunów osób niepełnosprawnych. Trybunał Konstytucyjny przypomniał, że jedną z podstawowych zasad demokratycznego państwa prawnego jest zasada pomocniczości. Zakłada ona, że pomoc władz publicznych może być przyznawana dopiero wówczas, kiedy obywatele nie są w stanie samodzielnie bądź w gronie najbliższych osób, zadbać o własne potrzeby życiowe. Trybunał zaznaczył, że pomoc udzielana przez władze publiczne także osobom niepełnosprawnym nie musi polegać wyłącznie na przyznawaniu przysporzeń finansowych. Powinna być dostosowana do okoliczności, w jakich znajdują się beneficjenci. Art. 69 konstytucji nakazuje ustawodawcy podjąć działania, które zapewnią efektywne wsparcie osób niepełnosprawnych. Nie wskazuje formy pomocy udzielanej niepełnosprawnym, a w wypadku świadczeń finansowych, ich wysokości. Dlatego też przepis ten nie może być rozumiany, jako dający podstawę do oczekiwania konkretnych przysporzeń. Specjalny zasiłek opiekuńczy jest formą pomocy przyznawanej przez państwo osobom niepełnosprawnym (art. 67 ust. 1 i art. 69 konstytucji). Punktem odniesienia dla ustawodawcy decydującego o przyznaniu tego świadczenia powinna być konkretna rodzina. Konstytucja przewiduje prawo do szczególnej pomocy rodzinom znajdującym się w trudnej sytuacji materialnej i społecznej (art. 71 ust. 1). Posłużenie się kryterium dochodu rodziny w celu sprawdzenia jej sytuacji finansowej nie jest zatem arbitralne. Służy dokonaniu oceny czy podmiot ubiegający się o wsparcie rzeczywiście potrzebuje pomocy finansowej. W szczególności wymaga by wpierw ocenić zdolności zaspokajania własnych potrzeb egzystencjonalnych przez samego niepełnosprawnego, a potem również przez jego najbliższą rodzinę, która w sposób oczywisty zobowiązana jest do troski o swoich bliskich. Dopiero obiektywny brak możliwości zaspokojenia tych potrzeb uzasadnia oczekiwanie pomocy ze strony całego społeczeństwa. Nie ma konstytucyjnego uzasadnienia teza, w myśl której wsparcie pochodzące z budżetu państwa powinno przysługiwać wszystkim rezygnującym z pracy zawodowej w celu sprawowania opieki nad najbliższymi osobami niepełnosprawnymi. Specjalny zasiłek opiekuńczy jest formą subsydiarnej pomocy udzielanej przez państwo osobom, na których ciąży obowiązek alimentacyjny. Pomoc ta – dzięki zastosowaniu kryterium dochodu – może być kierowana do osób i rodzin, które nie są w stanie samodzielnie podołać ciążącym na nich obowiązkom. Wynikające stąd zróżnicowanie sytuacji prawnej beneficjentów specjalnego zasiłku opiekuńczego jest uzasadnione choćby w świetle zasady sprawiedliwości społecznej oraz nakazu szczególnego traktowania rodzin znajdujących się w trudnej sytuacji materialnej. Trybunał stwierdził, że osoby, które rezygnują z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad najbliższą osobą niepełnosprawną, tworzą co do zasady grupę podmiotów podobnych ubiegających się o świadczenie pielęgnacyjne. W ramach tak wyznaczonej grupy dopuszczalne jest jednak odmienne traktowanie tych osób, które sprawują opiekę nad niepełnosprawnymi dziećmi. Konstytucja zapewnia bowiem szczególną opieką nad dziećmi ze strony władzy publicznych (art. 68 ust. 3 w związku z art. 72 ust. 2). Przesłanka wieku powstania niepełnosprawności osoby wymagającej opieki, stanowiąca warunek przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, powoduje zróżnicowanie sytuacji prawnej także w gronie opiekunów dorosłych osób niepełnosprawnych. Takie zróżnicowanie w wersji przyjętej przez ustawodawcę nie ma konstytucyjnego uzasadnienia. Ustawodawca powinien w jednakowy sposób uregulować prawo do świadczenia pielęgnacyjnego opiekunów osób niepełnosprawnych, które nie są dziećmi. Konstytucja nie stwarza bowiem podstaw różnicowania sytuacji prawnej podmiotów należących do tej grupy. Takie zróżnicowanie mogłoby być uznane za uzasadnione tylko, gdyby opierało się na obiektywnych kryteriach odnoszących się do oceny całokształtu sytuacji materialnej osoby niepełnosprawnej. Trybunał Konstytucyjny orzekł o częściowej niekonstytucyjności wprowadzenia do ustawy o świadczeniach rodzinnych kryterium wieku powstania niepełnosprawności, jako przesłanki uzależniającej uzyskanie świadczenia pielęgnacyjnego. Wyrok Trybunału nie oznacza zatem usunięcia tego kryterium z ustawy. Nie stanowi również podstawy do uchylenia decyzji, które już przyznały prawo do świadczenia pielęgnacyjnego. Nie kreuje także nowego prawa do żądania świadczenia przez opiekunów dorosłych osób niepełnosprawnych, jeżeli niepełnosprawność ich podopiecznych powstała już po okresie dzieciństwa. Wykonanie wyroku Trybunału wymaga podjęcia niezbędnych oraz niezwłocznych działań ustawodawczych prowadzących do przywrócenia równego traktowania opiekunów dorosłych osób niepełnosprawnych. Ustawodawca ma w tej kwestii pewien margines swobody. Powinien wszakże uwzględnić zarówno możliwości finansowania świadczeń z budżetu państwa, jak również uszanować poprawnie nabyte prawa osób, które korzystają obecnie ze świadczeń w zaufaniu do państwa. Rozprawie przewodniczył sędzia TK Marek Kotlinowski, sprawozdawcą był sędzia TK Marek Zubik. Wyrok dostępny jest tu ^{K | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania wniosków o stwierdzenie zgodności ustaw lub ratyfikowanych umów międzynarodowych z Konstytucją oraz zgodności ustaw z umowami międzynarodowymi, których ratyfikacja wymagała uprzedniej zgody wyrażonej w ustawie. Sygnatura: K 11/12: Tytuł: Wyrok z dnia 2013-03-26: Opis:}

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Warszawa, dnia 14 lipca 2021 r. Trybunał Konstytucyjny w składzie: Stanisław Piotrowicz – przewodniczący Zbigniew Jędrzejewski Justyn Piskorski Bartłomiej Sochański – sprawozdawca Jakub Stelina, protokolant: Krzysztof Zalecki, Grażyna Szałygo, po rozpoznaniu, z udziałem sądu przedstawiającego pytanie prawne oraz Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Sejmu, Ministra Spraw Zagranicznych, Prokuratora Generalnego i Rzecznika Praw Obywatelskich, na rozprawie w dniach 28 kwietnia i 14 lipca 2021 r., pytania prawnego Sądu Najwyższego: czy art. 4 ust. 3 zdanie drugie Traktatu o Unii Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864/30, ze zm.; tekst skonsolidowany: Dz. Urz. UE C 202 z s. 15) w związku z art. 279 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864/2, ze zm.; tekst skonsolidowany: Dz. Urz. UE C 202 z s. 47) w zakresie, w jakim skutkuje obowiązkiem państwa członkowskiego Unii Europejskiej polegającym na wykonywaniu środków tymczasowych odnoszących się do kształtu ustroju i funkcjonowania konstytucyjnych organów władzy sądowniczej tego państwa, jest zgodny z art. 2, art. 7, art. 8 ust. 1 i art. 90 ust. 1 w związku z art. 4 ust. 1 Konstytucji, o r z e k a: Art. 4 ust. 3 zdanie drugie Traktatu o Unii Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864/30, ze zm.) w związku z art. 279 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864/2, ze zm.) w zakresie, w jakim Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej nakłada ultra vires zobowiązania na Rzeczpospolitą Polską jako państwo członkowskie Unii Europejskiej, wydając środki tymczasowe odnoszące się do ustroju i właściwości polskich sądów oraz trybu postępowania przed polskimi sądami, jest niezgodny z art. 2, art. 7, art. 8 ust. 1 oraz art. 90 ust. 1 w związku z art. 4 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i w tym zakresie nie jest objęty zasadami pierwszeństwa oraz bezpośredniego stosowania określonymi w art. 91 ust. 1-3 Konstytucji. Orzeczenie zapadło większością głosów. Stanisław Piotrowicz Zbigniew Jędrzejewski Justyn Piskorski Bartłomiej Sochański Jakub Stelina

K | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania wniosków o stwierdzenie zgodności ustaw lub ratyfikowanych umów międzynarodowych z Konstytucją oraz zgodności ustaw z umowami międzynarodowymi, których ratyfikacja wymagała uprzedniej zgody wyrażonej w ustawie. Sygnatura: K 8/04: Tytuł: Wyrok z dnia 2008-06-17: Opis W dniu 8 lipca 2014 r. Trybunał Konstytucyjny wydał wyrok (sygn. K 7/13) dotyczący zgodności z Konstytucją RP przepisów dotyczących opodatkowania PIT nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych przez pracowników. Jakie świadczenie pracodawcy można uznać za dochód pracownika? Orzeczenie TK rozwiewa wątpliwości Przepisy ustawy o PIT dotyczące opodatkowania nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych przez pracowników od lat budzą wiele wątpliwości. Sądy administracyjne wydały w tym zakresie wiele sprzecznych ze sobą wyroków. Z tego powodu można by dojść do wniosku, że analizowanym przepisom brak jest precyzyjność i określoności wymaganej od przepisów podatkowych. Jednakże, zgodnie ze stanowiskiem TK, omawiane przepisy są zgodne z Konstytucją RP. TK podkreślił, że pomimo szerokiego ujęcia przychodów ze stosunku pracy nie każde świadczenie uzyskane przez pracownika od pracodawcy podlega opodatkowaniu PIT. Zdaniem TK o opodatkowaniu danego świadczenia PIT decyduje obiektywna ocena, czy dane świadczenie leżało w interesie pracownika oraz czy stanowi dla niego realne przysporzenie. Jak wskazał TK ustalenie, czy świadczenie rzeczywiście spowodowało zaoszczędzenie przez pracownika wydatków wymaga ustalenia, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę dobrowolnie. Oznacza to, że w przypadku gdy pracownik nie skorzystał ze świadczenia dobrowolnie, po jego stronie nie powstanie przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Jednocześnie, TK podkreślił, że korzyść związana z otrzymaniem nieodpłatnego świadczenia musi być wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi. Jakkolwiek TK nie zdecydował się na uznanie przepisów będących przedmiotem wyroku za niekonstytucyjnych, to jednak wskazane przez Trybunał warunki opodatkowania konkretnego nieodpłatnego świadczenia powinny mieć istotne znaczenie dla praktyki organów podatkowych i sądów administracyjnych. Wskazane przez TK warunki powinny być bowiem wyznacznikami jak w poszczególnych sytuacjach ustalać, czy nieodpłatne świadczenie przekazane pracownikom powinno podlegać opodatkowaniu PIT. Opodatkowaniu nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracowników W związku z omawianym wyrokiem pracodawcy powinni zweryfikować, czy opodatkowane przez nich nieodpłatne świadczenia przekazywane na rzecz pracowników w świetle omawianego wyroku powinny podlegać opodatkowaniu PIT. W szczególności pracodawcy powinni zwrócić uwagę na świadczenia: - dostępne w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów, które nie są przypisane poszczególnym pracownikom, - przekazywane pracownikom w interesie pracodawcy. Dokonywanie takiej weryfikacji powinno pozwolić na wyodrębnienie nieodpłatnych świadczeń, które zgodnie z wyrokiem TK nie powinny podlegać opodatkowaniu PIT. Zapraszamy do dyskusji na forum o podatkach Izabela Ukonu Starszy konsultant w Accreo Przygotuj się do stosowania nowych przepisów! Poradnik prezentuje praktyczne wskazówki, w jaki sposób dostosować się do zmian w podatkach i wynagrodzeniach wprowadzanych nowelizacją Polskiego Ładu. Tyko teraz książka + ebook w PREZENCIE

20 lipca 2023 r. ukazało się uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 4 lipca 2023 r., w którym TK uznał definicję budowli za niezgodną z Konstytucją. Uzasadnienie wyroku zawiera kilka tez ważnych tak dla przedsiębiorców, jak i samorządów, w tym wyjaśnia jak stosować wyrok do czasu, aż ustawodawca dokona nowelizacji

Trybunał Konstytucyjny w składzie: Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz - przewodniczący, Zbigniew Jędrzejewski, Julia Przyłębska, Stanisław Rymar - sprawozdawca, Andrzej Zielonacki, po rozpoznaniu w trybie art. 92 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. poz. 2072), na posiedzeniu niejawnym w dniu 30 października 2018 r., wniosku Zarządu Głównego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Policjantów o zbadanie zgodności: art. 115a ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687, ze zm.) w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 27 lipca 2001 r. o zmianie ustawy o Policji, ustawy o działalności ubezpieczeniowej, ustawy - Prawo bankowe, ustawy o samorządzie powiatowym oraz ustawy - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 100, poz. 1084) z: - art. 64 ust. 2 w związku z art. 32 ust. 1 i art. 31 ust. 3 Konstytucji, - art. 66 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji, orzeka: Art. 115a ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2017 r. poz. 2067 oraz z 2018 r. poz. 106, 138, 416, 650, 730, 1039, 1544 i 1669) w zakresie, w jakim ustala wysokość ekwiwalentu pieniężnego za 1 dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego w wymiarze 1/30 części miesięcznego uposażenia, jest niezgodny z art. 66 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 zdanie drugie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Ponadto postanawia: na podstawie art. 59 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. poz. 2072) umorzyć postępowanie w pozostałym zakresie. Orzeczenie zapadło jednogłośnie. Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz Zbigniew Jędrzejewski Julia Przyłębska Stanisław Rymar Andrzej Zielonacki

Sentencja. Po rozpoznaniu, z udziałem wnioskodawcy oraz Sejmu i Prokuratora Generalnego, na rozprawie w dniu 21 kwietnia 2009 r., wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich o zbadanie zgodności: art. 85 ust. 7 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593, ze zm.) z art. 92 ust. 1 Konstytucji, orzeka: I. Zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych definicje działalności gospodarczej i pozarolniczej działalności gospodarczej są jasne i wszechstronnie zinterpretowane w orzeczeniach sądów - uznał Trybunał Konstytucyjny, który w wyroku z 19 lipca 2022 r. orzekł o ich konstytucyjności. "O prowadzeniu działalności gospodarczej przesądzają zatem obiektywne i zewnętrzne jej przejawy, a nie przekonanie podatnika. Nie ma i nie może mieć znaczenia, że określony podmiot prowadzący konkretną działalność gospodarczą nie ocenia jej subiektywnie jako działalności gospodarczej, nie nazywa jej tak, bądź oświadcza, że w ogóle jej nie prowadzi" - wskazał w uzasadnieniu wyroku sędzia TK Wojciech Sych. We wtorek 19 lipca 2022 r. Trybunał Konstytucyjny orzekł w sprawie skargi konstytucyjnej dotyczącej obciążenia zobowiązaniem podatkowym z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych - zdaniem skarżącego - na skutek niedookreślonej definicji "działalności gospodarczej". Jak jednak uznał TK "definicja działalności gospodarczej została wszechstronnie zinterpretowana w orzecznictwie sądów administracyjnych". "Podatnik nie może zatem w sposób dowolny, w zależności od stanu swojej świadomości lub przewidywanych korzyści podatkowych sam kwalifikować wykonywanej przez siebie aktywności" - podkreślił sędzia Sych. Sędzia TK przypomniał ponadto, że "pozbawienie mocy obowiązującej określonego przepisu z powodu jego niejasności lub nieprecyzyjności powinno być traktowane jako środek ostateczny, stosowany wtedy, gdy inne metody usuwania wątpliwości dotyczących treści przepisu, w szczególności przez jego interpretację, okażą się niewystarczające". "Analiza zakwestionowanych przepisów doprowadziła Trybunał do wniosku, że nie ma podstaw do przyjęcia, iż definicja działalności gospodarczej jest niejasna i nieprecyzyjna w stopniu naruszającym konstytucyjne standardy określoności prawa daninowego" - podsumował sędzia Sych. TK orzekł w tej sprawie w składzie pięciorga sędziów pod przewodnictwem Jakuba Steliny. Orzeczenie zapadło jednogłośnie. (PAP) autor: Marcin Jabłoński mja/ godl/ Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 19 lipca 2022 r., sygn. akt SK 20/19 Przygotuj się do stosowania nowych przepisów! Poradnik prezentuje praktyczne wskazówki, w jaki sposób dostosować się do zmian w podatkach i wynagrodzeniach wprowadzanych nowelizacją Polskiego Ładu. Tyko teraz książka + ebook w PREZENCIE

Planowanie rodziny, ochrona płodu ludzkiego i warunki dopuszczalności przerywania ciąży. Dziennik Ustaw Dz.U.2021.175 Akt jednorazowy Wersja od: 27 stycznia 2021 r. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego, sygn. akt K 1/20. WYROK TRYBUNAŁU KONSTYTUCYJNEGO z dnia 22 p.

Trybunał Konstytucyjny w składzie: Małgorzata Pyziak-Szafnicka – przewodniczący, Teresa Liszcz, Stanisław Rymar, Andrzej Rzepliński, Marek Zubik – sprawozdawca, protokolant: Grażyna Szałygo, po rozpoznaniu, z udziałem wnioskodawcy oraz Sejmu i Prokuratora Generalnego, na rozprawie w dniu 25 listopada 2014 r., wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich o zbadanie zgodności art. 217c ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. Nr 90, poz. 557, ze zm.) w zakresie, w jakim wyłącza możliwość telefonicznego porozumiewania się tymczasowo aresztowanego z obrońcą, z art. 42 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji, orzeka: I Art. 217c ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. Nr 90, poz. 557, ze zm.) w zakresie, w jakim bezwzględnie zakazuje korzystania z aparatu telefonicznego przez tymczasowo aresztowanego w celu porozumiewania się z obrońcą, jest niezgodny z art. 42 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. II Przepis wymieniony w części I, w zakresie tam wskazanym, traci moc obowiązującą z upływem 6 (sześciu) miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej. Małgorzata Pyziak-Szafnicka Teresa Liszcz Andrzej Rzepliński Stanisław Rymar Marek Zubik

Wyrok Drukuj. Opodatkowanie świadczeń, które mogą być nawet potencjalnie otrzymane przez pracownika w związku z pozostawaniem przez niego w stosunku pracy, a które są dodatkowo ściśle związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez pracodawcę. K 7/13. Sygn. akt K 7/13. WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Trybunał Konstytucyjny w składzie: Stanisław Rymar – przewodniczący, Leon Kieres – sprawozdawca, Piotr Pszczółkowski, Piotr Tuleja, Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz, protokolant: Krzysztof Zalecki, po rozpoznaniu, z udziałem wnioskodawcy, Sejmu, Ministra Inwestycji i Rozwoju oraz Prokuratora Generalnego i Rzecznika Praw Obywatelskich, na rozprawie w dniach 10 stycznia i 7 lutego 2018 r., połączonych wniosków Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa: 1) o zbadanie zgodności art. 16 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r. poz. 1409, ze zm.) w zakresie, w jakim upoważnia właściwego ministra do określenia „ograniczenia zakresu uprawnień budowlanych”, oraz nie zawiera w tym zakresie wytycznych do treści aktu, z art. 65 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 oraz z art. 92 ust. 1 Konstytucji, 2) o zbadanie zgodności: a) § 10 – § 15 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 11 września 2014 r. w sprawie samodzielnych funkcji technicznych w budownictwie (Dz. U. poz. 1278) z art. 65 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji, b) § 10, § 11 ust. 1, § 12 ust. 1, § 13 ust. 1, 2, 4, 6, 7, 10 i 12 rozporządzenia powołanego w punkcie 2 lit. a z art. 16 pkt 3 ustawy powołanej w punkcie 1, c) § 13 ust. 6–9 i § 22 pkt 1 rozporządzenia powołanego w punkcie 2 lit. a oraz załączników nr 2 i nr 3 do tego rozporządzenia w części, w jakiej odnoszą się one do specjalności inżynieryjnej kolejowej w zakresie kolejowych obiektów budowlanych oraz specjalności inżynieryjnej kolejowej w zakresie sterowania ruchem kolejowym, z art. 14 ust. 1 pkt 3 lit. c oraz z art. 16 ustawy powołanej w punkcie 1, orzeka: I 1. Art. 16 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r. poz. 1332 i 1529 oraz z 2018 r. poz. 12) w zakresie, w jakim upoważnia właściwego ministra do określenia „ograniczenia zakresu uprawnień budowlanych”, oraz nie zawiera w tym zakresie wytycznych do treści rozporządzenia, jest niezgodny z art. 65 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. 2. § 22 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 11 września 2014 r. w sprawie samodzielnych funkcji technicznych w budownictwie (Dz. U. poz. 1278) oraz Lp. 7 i 8 załącznika nr 2, a także Lp. 5 i 6 załącznika nr 3 do tego rozporządzenia są niezgodne z art. 14 ust. 1 pkt 3 lit. c i art. 16 ustawy powołanej w punkcie 1. II Przepisy wymienione w części I tracą moc obowiązującą z upływem 12 (dwunastu) miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej. Ponadto postanawia: na podstawie art. 59 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. poz. 2072) umorzyć postępowanie w pozostałym zakresie. Orzeczenie zapadło jednogłośnie.

Traktat o Unii Europejskiej. Maastricht.1992.02.07. Akty interpretowane (1) Traktat o Unii Europejskiej. Maastricht.1992.02.07. Dziennik Ustaw Dz.U.2021.1852 Akt jednorazowy Wersja od: 12 października 2021 r. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego, sygn. akt K 3/21. WYROK SYGN.

Tak. Po pierwsze, jest wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26 czerwca 2019 r. (sygn. akt SK 2/17), który wszedł w życie 9 stycznia 2020 r., a który mówi, że nie stanowi przesłanki negatywnej do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego fakt, że opiekun ma rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. .